Witte zwaan

Droevig. Vandaag zag ik midden op de 3-baans snelweg een witte zwaan liggen, het lijf nog herkenbaar en de nek over het asfalt uitgestrekt. Er was zelfs een file door ontstaan. Ik werd er droevig van. Zo’n mooie sierlijke perfect witte vogel gebombardeerd tot snelwegafval. Ik moet aan het zwanenmeer denken… de zwarte zwaan die er niet bij hoorde. Voelde deze zwaan zich zo? Of was deze de helft van een tweetal? Ik zie bij ons in de wijk de zwanen vaak in tweetallen door het water drijven, als een eeuwigdurend gelukkig koppeltje. In ieder geval heeft deze snelwegzwaan een onfortuinlijke keuze gemaakt door de verkeerde kant op te vliegen. En bang, daar kwam de harde werkelijkheid voorbij in de vorm van een autobumper. Deze beauty kan het niet meer navertellen. Gelukkig overleven wij mensen onze soms onfortuinlijke keuzes vaak wel. En kunnen we daar lering uit trekken. Door fouten te maken leer je, door fouten te maken weet je steeds beter te relativeren en los te laten. Hoe moeilijk dat soms ook is. Ook al voel je je soms de zwarte zwaan (of zwart schaap om maar in het dierenthema te blijven), die niets goed doet of zichzelf en anderen alleen maar tot last is. Denk dan aan die mooie witte zwaan die in volle glorie stierf door een heel klein foutje in zijn vliegrichting. Beter fouten maken in de gracieusheid van je eigen ik, dan zo voorzichtig zijn dat je alleen maar in een klein hoekje van de vijver durft te zwemmen omdat dat veilig lijkt te zijn.