De vrouw bij de kassa in de Lidl. OMG, die ene vrouw bij die ene kassa in die ene Lidl. De vrouw die mijn humeur van 100% naar vrijwel 0% weet te brengen in slechts 1 minuut. Human behaviour, oftewel menselijk gedrag, blijft me intrigeren. Waarom doen mensen waarom ze doen? Waarom doen mensen soms zo gek in mijn ogen? Of ben ik net zo gek in hun ogen? Ik keur het gedrag van de vrouw bij de Lidl niet goed, want ik zou het anders doen. Maar wellicht vindt zij dat van mij… 

Een rustige zondagmiddag, even boodschappen doen bij de Lidl, want daar is de groente en fruit beter dan bij de concurrent twee deuren verder. Ik loop heerlijk op mijn gemakje met mijn mandje richting kassa en sluit daar braaf aan. Op dat moment gaat er een extra kassa open en de nieuwe caissière glimlacht me al tegemoet omdat ik de eerstvolgende in de rij ben. Opeens komt van rechtsaf een grote grijze gedaante in mijn gezichtsveld, die zich over de band van de kassa heen buigt. Recht voor mijn arm, waar ik net een van mijn boodschappen wilde neerleggen. Deze grote grijze vrouw blokkeert de volledige band van de kassa met haar lichaam en geeft een kraaiende kreet naar haar zoon die 10 meter verderop met zijn overvolle kar aan komt rollen: “Hey, hierheen, ik sta er al”. Ja… dat klopt. Jij wel. Maar je kar met boodschappen die je door je zoon laat voortduwen met een onverzorgde tiener in het kielzog, is er nog niet. Hij mompelt terug naar zijn moeder: “Ja, maar ik ben er nog niet, je bent nu aan het voorkruipen”. De grijze kraai kraait verder en maant hem aan tot spoed. Hij manoeuvreert zijn kar rondom de wachtenden heen (achter mij nog twee mensen) en plant zijn boodschappen op de band. Moeder de kraai stapt opzij en gaat met haar armen over elkaar achter de kassa staan wachten tot zoonlief het werk gedaan heeft. Hij mag zelfs afrekenen…

Mijn humeur is inmiddels tot onder zeeniveau gedaald. En toch vind ik het lastig om er wat van te zeggen. Mijn blik zegt overigens genoeg, ik kijk de vrouw moordend aan en zij kijkt direct weg. Durft me daarna ook niet meer opnieuw aan te kijken. De zoon schuifelt onderdanig naar de boodschappentassen en loopt achter zijn moeder de winkel uit. De tiener blijft in de schaduwpositie en heeft geen echte rol in het geheel.

Wat maakt toch dat ik me er druk over maakt en dit soort dingen invloed laat hebben op mijn humeur? Ik word er boos om, maar zeg er op dat moment niets van. Later weet ik wel 100 zinnen die ik had moeten zeggen en hoe ik deze vrouw had moeten terechtwijzen. Want dat is het voor mijn gevoel, zij doet iets wat niet met mijn waarden en normen strookt en ik vind dat het niet ‘klopt’. De spiegel van menselijk gedrag. Actie roept reactie op en dat kan een andere reactie zijn dan verwacht. Mijn waarden en normen worden aangetast, waardoor ik door zoiets onzinnigs als een grijze kraai bij de kassa toch in mijn emotie geraakt wordt. En vooral mijn humeur door laat beïnvloeden. Bah. Ik draai de spiegel maar weer om en zet een nieuwe actie in voor mezelf. Ik ga mezelf verwennen met een beker warme chocomel (de enige echte) met een flinke scheut Monin roasted hazelnut. Mijn nieuwste ontdekking: warme choco met Ferrero Rocher smaak, mmmmm. Hier word ik weer blij van!