De laatste weken wordt m’n leven wat bepaald door de aanwezigheid van duiven. Ik heb (net als jij nu waarschijnlijk denkt) ook geen flauw idee waarom, maar om een of andere reden bevolken grijze duiven opeens mijn leven. Ik was me er eerder nooit zo bewust van.

Het begon toen ik in de keuken stond en er opeens een grote grijze postduif in mijn woonkamer rondvloog. De achterdeur stond open en blijkbaar had het beestje bedacht dat het binnen veel leuker was dan buiten. Grote consternatie, want in zijn zoektocht naar buiten vloog hij keer op keer tegen onze glazen ruiten aan. En niet op z’n zachtst, ik denk dat het beest een serieuze hersenschudding heeft opgelopen. Tsja, wat doe je dan? Over die vraag hoefde ik niet lang na te denken, want onze twee harige monsters kwamen meteen uit de coulissen gespurt en wilden de duif pakken. Een leuk speeltje in kattenperspectief blijkbaar. Omdat ik de duif toch graag wilde redden van de grijpgrage klauwen van onze huismonsters, probeerde ik hem in een hoek te drijven. Toen de duif voor de zoveelste keer met 30 km/u tegen de ruit ging, droop hij langs het raam langzaam richting vloer en kon ik hem pakken. Oh ja, nog zoiets, hoe pak je een duif het beste vast? Ik ben geen duivenmelker. Maar ik heb hem uiterst voorzichtig met mijn handen eromheen vastgepakt en dit ging goed tot bijna bij de deur… Toen worstelde hij zich opeens los en had ik alleen nog een staartveer in mijn handen. Oeps. De duif bleek daar gelukkig geen last van te hebben en ging op ons schuurtje in de tuin uitrusten van alle stress. Hij kwetterde wat en vloog na een paar minuten vrolijk weg. Pffff. Binnen zaten twee katten nogal schaapachtig te kijken. 

Dat was duif nummer 1. En dat was er maar 1. 

Een week later ging ik met mijn partner en een vriend naar de opening van de nieuwe Sligro bij ons in de buurt. De Sligro is nu echt zo’n winkel waar ik elke keer blij van wordt. Horeca- en bedrijven-gericht, heel veel keuze en vooral veel dingen waarvan je niet wist dat ze bestonden en je ze toch meteen wilt hebben. De Sligro wordt over het algemeen bezocht door mensen die een eigen zaak of een horeca-onderneming hebben, want je moet een pasje hebben om binnen te komen. Zo’n pasje kun je aanvragen op basis van je KvK-nummer en bedrijfsnaam. Je voelt hem vast al aankomen he? Ja hoor, wat schetst mijn verbazing wanneer ik aankom bij de Sligro? Het volledige bezoekende publiek bij de opening bestaat voor 90% uit 65-plussers! Wat? Ja! Ik kon de gemiddelde leeftijd niet eens omlaag trekken met mijn jeugdige 38 jaar. 

Grijze postduiven, nu ook bij de Sligro. Grijze hoofdjes, schuifelend door de paden, snoepend van het gepresenteerde eten, en vooral opstoppingen creërend waar je met geen mogelijkheid voorbij komt. Vooral bij die hoekjes waar je de producten kan proeven, het was gewoon 1 grote grijze file. De Ikea op zaterdagmiddag is er niets bij. Wat doen al die pensionados daar? Zij hebben geen eigen bedrijf (meer), zij hebben geen KvK-nummer, dus zij zouden dan toch ook geen pasje moeten hebben? Blijkbaar dus wel… Ik begrijp er niets van. Ik vraag me ook af of de Sligro gebaat is bij deze grijze massa. Ik heb niet de indruk dat deze 65-plussers de schappen leegtrekken en al die grootverpakkingen thuis of in de soos gebruiken. Toch had de Sligro er bij de open dag op ingespeeld. Het parkeerterrein was verplaatst naar een leegstaand terrein 1 kilometer verderop en er waren bussen geregeld om de parkeerders naar de winkel te brengen. Je begrijpt al dat wanneer ik die bus instapte, ik het idee had dat ik op de Zonnebloem-Rijncruise was beland… Nogmaals, de essentie ontgaat me hier. Misschien zit er een spiegel-effect voor mezelf in? Wat kan ik hiervan leren? Ik weet het echt niet.

En gisteravond was het nieuwe hoogtepunt. Met mijn partner en twee dierbare vrienden gingen we uit eten bij een restaurant met een Michelin-ster. Oh ja, ook daar haalden we de gemiddelde leeftijd ver omlaag. In de lounge genietend van ons aperitief waren de overige gemoederen vooral bezig met het potje canasta of bridgen aan een van de tafeltjes. Dit restaurant staat blijkbaar niet alleen bekend om haar Michelin-ster, maar vooral ook om de gladde koffietafels waar de kaarten zo heerlijk overheen glijden.

Grijze postduiven, of het nu in de vorm van een duif in de woonkamer is, grijze duiven in de Sligro, bridgende grijze duiven of de grijze duif die vandaag heel graag een hapje van mijn salade wilde hebben toen ik die op een bankje buiten zat te nuttigen. Ik ben benieuwd wat ik morgen tegenkom. Misschien wordt de attentie verlegd naar een ander dier of onderwerp. Ik hoop het. Toch is dit een gek fenomeen; wanneer je 1 keer iets tegenkomt, kom je het vaker tegen. Als je op zoek bent naar een nieuwe auto, zie je opeens het door jou gewenst model overal rijden. Als je bezig bent met een eventuele kinderwens, zie je opeens overal ooievaars op lantaarnpalen zitten. Als je denkt aan die ene persoon, dan belt of mailt die ene persoon ’toevallig’ een uurtje later. Dit fenomeen heet synchroniciteit, en het heeft nog vele andere verschijningsvormen. In een volgend blog zal ik hier meer over vertellen. Voor nu ga ik lekker slapen, heerlijk koerend in mijn nestje als een grijze postduif.