Spiegeltje, spiegeltje, aan de wand…

“Pff, wat een muts zeg.” Een vrouw aan de kassa van de Jumbo is aan het bellen, betalen en haar tiener een non-verbaal standje aan het geven omdat ze zelf ook nog de boodschappen in moet pakken. Het schouwspel voltrekt zich 3 meter voor me en hoor het commentaar van mijn kassarij-genoot. De vrouw drukt het gesprek weg op haar telefoon en gehaast pakt ze alles in. Zonder een blik naar de rij aan de kassa stapt ze snel de winkel uit met de tiener in de kielzog. De peristaltiek van de rij aan de kassa normaliseert weer en de rust is wedergekeerd. Het is een normaal beeld in een supermarkt waar wel eens wat gebeurt en ook de reactie in de rij is begrijpelijk.

Ik ken de vrouw. Zij is net een paar dagen geleden haar moeder verloren aan een verschrikkelijke ziekte en heeft haar moeder de laatste 2 jaar verzorgd. De vrouw is alleenstaand, nadat haar man besloot om haar te verlaten voor een ander een paar jaar geleden. De oma van de tiener was de tweede moeder. In de jaren na de scheiding heeft oma het meisje op vele manieren opgevangen en gezorgd dat de alleenstaande moeder de touwtjes aan elkaar kon knopen. Het beeld is nu wel veranderd, toch? Ze zijn beiden in rouw en moeten waarschijnlijk een hoop regelen.

Op de werkvloer, in privé kringen, overal vindt je situaties waarin geoordeeld wordt. Je wordt meteen geconfronteerd met jezelf als je spiegelt aan de situatie, en je velt een oordeel ten opzichte van je normen en waarden. Herkenbaar? Op de werkvloer gebeurt dit ook vaak. Het wordt soms zelfs onderdeel van een cultuur. Het doorbreken van deze cyclus levert veel meer efficiëntie op en vooral rust. Het niveau van communiceren gaat omhoog en je kan ook echt bezig zijn waarmee je bezig wil zijn. Het is best lastig om talent te herkennen bij een ander als je bezig bent met de vertaling naar jezelf. Dat is menselijk. En laten we nou juist met de belangrijkste assets van een bedrijf bezig zijn, mensen! Mensenwerk is voor mensen door mensen. Die zijn allemaal verschillend.